Als kind doe je er alles aan om je veilig te stellen in contact met je ouders. Niet omdat je ouders perse onveilig waren, maar als kind ben je vaak overgeleverd aan situaties waar je niks aan kunt veranderen. Verdragen en verbergen wat je mist, kan een manier zijn om jezelf te beschermen. Of je gaat juist hard je best doen om goedkeuring te krijgen. Het kan ook zijn dat je je onthecht van je gevoelens, zodat je niet hoeft te voelen hoe bang of verdrietig je je soms voelt. Zo ontwikkel je verschillende delen in je, met als resultaat dat jij je niet altijd gezien voelde, misschien zelfs eenzaam of niet begrepen.
Ouders doen het beste wat zij kunnen én dragen hun eigen sporen uit hun kindertijd met zich mee. Ze geven onbewust en vaak ook onbedoeld hun eigen kinderpijn weer door. Dit noemen we ook wel intergenerationeel trauma. Dit is hoe het leven werkt, maar als kind kan het ontzettend pijnlijk zijn te voelen wanneer je ouders niet volledig liefdevol aanwezig kunnen zijn. Als volwassene lijkt het soms makkelijker om van deze pijn weg te blijven, maar dit werkt slechts tijdelijk. Al onze vroegkinderlijke ervaringen, de mooie en de pijnlijke: ze zitten opgeslagen in ons systeem, in ons lijf. Ze willen erkend worden!